کنکاش در تاریخ

کنکاش در تاریخ

بیان نظرات جدید درباره تاریخ آذربایجان ، ایران و جهان
کنکاش در تاریخ

کنکاش در تاریخ

بیان نظرات جدید درباره تاریخ آذربایجان ، ایران و جهان

فرق معامله!

از آغاز رسالت پیامبر اسلام  و نزول آیات قرآن، سران کنیسه و کلیسا که منافع خود را در خطر دیدند شروع به فتنه انگیزی برای مقابله با اسلام نمودند. کار به جایی رسید که  سران ادیان توحیدی قبل از اسلام، برای نگه داشتن قدرت در دست خود، به شرک گرایش یافتند و کتاب های آسمانی خود را تحریف و تغییر نمودند. قرآن آنها را به سبب این رفتارشان چنین معرفی نمود:  

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْمُشْرِکُونَ نَجَسٌ فَلاَ یَقْرَبُواْ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ بَعْدَ عَامِهِمْ هَذَا وَإِنْ خِفْتُمْ عَیْلَةً فَسَوْفَ یُغْنِیکُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ إِن شَاء إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿28﴾ قَاتِلُواْ الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَلاَ بِالْیَوْمِ الآخِرِ وَلاَ یُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَلاَ یَدِینُونَ دِینَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْکِتَابَ حَتَّى یُعْطُواْ الْجِزْیَةَ عَن یَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ ﴿29﴾ وَقَالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللّهِ وَقَالَتْ النَّصَارَى الْمَسِیحُ ابْنُ اللّهِ ذَلِکَ قَوْلُهُم بِأَفْوَاهِهِمْ یُضَاهِؤُونَ قَوْلَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِن قَبْلُ قَاتَلَهُمُ اللّهُ أَنَّى یُؤْفَکُونَ ﴿30﴾ اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ وَالْمَسِیحَ ابْنَ مَرْیَمَ وَمَا أُمِرُواْ إِلاَّ لِیَعْبُدُواْ إِلَهًا وَاحِدًا لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿31﴾ یُرِیدُونَ أَن یُطْفِؤُواْ نُورَ اللّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَیَأْبَى اللّهُ إِلاَّ أَن یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ ﴿32﴾»(سوره توبه) 

با نگاهی به شرایط کنونی می توان دریافت که مسلمین هنوز این مسئله را به صورت کلی جدی نگرفته اند و به راحتی از کنار آن گذشته اند و هنوز دشمنان قسم خورده خود را شناسایی ننموده اند!. پیام قرآن را که می گوید:«وَمَن یَبْتَغِ غَیْرَ الإِسْلاَمِ دِینًا فَلَن یُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِینَ(85-آل عمران)» فراموش کرده اند و به فرقه های خود می بالند!.

 

  

 

 

این وضع جامعه اسلامی است که به سفارشات قرآن  عمل نکرده  و هشدارهای قرآن را جدی نگرفته است و در هفته ای که اسم آن را وحدت اسلامی نام نهاده اند در مقابل خدای احد و واحد، در صف هایی واحد بر خالق هستی سجده ننموده اند و متفرق شده اند! گویی خدای متفاوتی داند!. آیا به راستی در این تصویر گویا از اجتماع مسلمین می توان ردی از آیه «وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ» را یافت؟ 

 

کمی آن طرفتر با چنین صحنه ای روبرو هستیم: 

 

هر روز دها و صدها مسلمان در جایجای کشورهای اسلامی کشته می شوند ولی آیا دیده ایم که در مسائل کلان مسلمین، رجال سیاسی کشورهای اسلامی، اینگونه دست به دست هم دهند و اقدام نمایند؟ آیا فرصت آن نرسیده است که از خواب بیدار شویم؟ آیا جز کلام وحی در قرآن، ابزار دیگری را برای اتحاد مسلمین می توان شناسایی کرد؟