یک خاطره(بخش اول)

 تصمیم گرفتیم که صبح جمعه به کوه برویم.  

 از خانه که بیرون می آمدیم دمای هوا نسبتا ملایم  بود. لباس مختصر زمستانی برداشتیم و به راه افتادیم. در انتهای مسیر که به پناهگاه پشت امامزاده در حال نزدیک شدن بودیم هوا دیگر آن ملایمت قبلی را نداشت. در یکی از حجره ها وارد شدیم و به بوفه درون آن حجره چند سفارش دادیم و نشستیم و سرمای دست و سر و صورت و گوش هایمان که اندکی در رفت و به حال طبیعی خود برگشت سر صحبت از اینجا و آنجا باز شد. 

یکی از همراهان دوربین فیلم برداری در اختیار داشت و با همدیگر به گفت و گو می پرداختیم و او پیوسته در خصوص مسائل مختلف آذربایجان سوال می کرد و رکورد می گرفت و من در سطح دانش و اطلاعاتی که داشتم به او پاسخ می دادم. 

حدودا ساعتی نشسته بودیم و منتظر این که باد سرد شدیدی که در حال وزیدن بود و ظاهرا آرام و قرار نداشت کمی فروکش کند  و به خانه بر گردیم. اما انتظار نتیجه ای نداشت. راه برگشتن را در پیش گرفتیم. 

از حوالی سال هشتاد و یک به طور جدی با مسئله آذربایجان آشنا شدم. پیگیر تمامی نشریاتی بودم که آن زمان منتشر می شد. دکه های نزدیک محله ای که در آن زندگی می کردم اغلب نشریات سراسری را می آوردند. به همین دلیل اکثرا به مرکز شهر می رفتم. چهار راه شنهاز مرکز  فروش و ارائه نشریات مورد علاقه  ام بود. گاها پیاده به آنجا می رفتم تا با کرایه تاکسی و اتوبوسی که در جیبم می ماند یک هفته نامه یا روزنامه بیشتری بخرم. 

سیزده فروردین سال هشتاد و هشت برایم روز مهمی بود. اوضاع دریاچه اورمیه بسیار آشفته بود. گروه های مختلفی برای یک اعتراض مدنی فراخوان داده بودند. تصمیم گرفتیم که در این اعتراض شرکت کنیم. 

در ابتدای پل میانگذر دریاچه دستگیر شدیم. به بازداشتگاه کلانتری شهر ایلخیچی بردند و تا حوالی ساعت دوی بامداد در آنجا بودیم. تعهد گرفتند و آزاد شدیم. دوربینی را که با خود داشتیم تمامی آن گفت و گو هایی را که در کوه ضبط کرده بود در حافظه داشت. اکنون در اختیار نیروهای امنیتی بود.

(ادامه دارد...)